اثرات تزریق گیاه زنیان (Trachyspermum copticum (L.) Link) در هسته مشبک پاراژیگانتوسلولاریس ((PGi بر روی علایم کیفی سندرم ترک در موش صحرایی نر

مقدمه: یکی از مهم‌ترین مشکلات جامعه بشری و به‌خصوص کشور ما مساله اعتیاد است. تحقیقات اخیر نشانگر اهمیت و کاربرد گیاهان دارویی در این زمینه است. در مورد گیاه زنیان نیز گزارش‌هایی مبنی بر تاثیر ضداعتیادی وجود دارد. هدف: در این تحقیق به بررسی اثرات تزریق گیاه زنیان در هسته مشبک پاراژیگانتوسلولاریسبه روی علایم کیفی سندرم ترک در موش صحرایی نر پرداخته شده است. روش بررسی: پس از تهیه میوه گیاه زنیان از ارتفاعات 1100 متری بین ایذه و ده دز در خوزستان، عصاره گیاه با نسبت 1 به 10، 1 به 100 و 1 به 1000 توسط دستگاه سوکسله تهیه شد. بعد از آزمایش‌های اولیه چهار گروه هشت تایی موش صحرایی نر نژاد اسپیراگ داولی با میانگین وزنی 300 -250 گرم با تزریق مرفین به صورت زیر جلدی معتاد شدند. پس از حصول اطمینان از اعتیاد حیوانات، یک گروه به عنوان شاهد که یک میکرولیتر سالین، 3 گروه دریافت‌کننده عصاره آبی زنیان در غلظت‌های 10، 100 و 1000 برابر رقیق شده که به روش استریوتاکسیک در هسته PGI تزریق شد. در کلیه گروه‌های مورد بررسی پس از تزریق نالوکسان به صورت داخل صفاقی نشانه‌های کیفی سندرم ترک که شامل اسهال، تحریک‌پذیری، افتادگی پلک، بیقراری، وضعیت غیرطبیعی بدن، دندان قروچه و لرزش بدن بودند در بازه‌های زمانی 45 دقیقه سنجیده شدند. نتایج: نتایج نشان داد که غلظت‏های متفاوت زنیان به طور معنی‏داری نسبت به گروه شاهد سبب کاهش علایم سندرم ترک می‏شود، به گونه‌ای که بیشترین تاثیر را غلظت‏ بیشتر یعنی عصاره 1 به 10 به دنبال داشته است. نتیجه‌گیری: می‏توان نتیجه گرفت که تزریق عصاره آبی زنیان در هسته PGi یک کاهش وابسته به دوز (از طریق اعمال اثر برگیرنده‏های اختصاصی PGi) در بیشتر علایم کیفی سندرم ترک نشان می‏دهد.